نقش اهداف پیشرفت در پیش‌بینی مؤلفه‌های خودتنظیمی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه اهداف پیشرفت با راهبردهای خودتنظیمی در دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی انجام شد. به این منظور 200 نفر از دانشجویان پرستاری و مامایی به‌­عنوان نمونه انتخاب شدند. روش نمونه­گیری، روش خوشه­ای تک‌نمونه­ای بود. روش پژوهش، همبستگی و به‌­طور مشخص مبتنی بر مدل معادلات ساختاری است. در این پژوهش از دو پرسشنامه راهبردهای خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت (1990) و پرسشنامه جهت­گیری هدفی میدگلی (1998) با طیف پنج‌گزینه­ای لیکرت آماده شد. پایایی پرسشنامه خودتنظیمی 95/. و پرسشنامه جهت­گیری هدفی میدگلی 87/. بود. روایی محتوایی پرسشنامه­ها با نظر تعدادی از صاحب‌نظران و متخصصان مدیریت و روایی سازه آن با استفاده از تحلیل عامل تأییدی، تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌های پرسشنامه در بخش آمار استنباطی از آزمون‌های همبستگی پیرسون، رگرسیون گام به گام و مدل معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که جهت­گیری هدفی تأثیر مثبت، مستقیم و معنی‌داری بر راهبردهای خودتنظیمی دانشجویان دارد و می­تواند نقش مؤثری در افزایش خودتنظیمی داشته باشد.